Voor de vakantie zond ik een inspiratiemail over pleasen. Lees hem hier
Ik denk dus ik ben???
De cliché-grap van mensen die iets willen zeggen over het vak coachen luidt als volgt:
“O, ben jij er zo een die vraagt, wat voel je?” En dan trekken ze een gekke bek. Gelijk hebben ze, want dat vraag ik inderdaad. Ja zeker! Voelen is net zo belangrijk als denken. Bij denken voelen mensen zich echter veiliger.
Waarom is denken eigenlijk heilig verklaard?
Is denken beter dan voelen? De volgende gedachtes hoor ik dagelijks in mijn werk als coach en mensen hebben er behoorlijk last van:
“Ik denk dat ik het niet kan.”
“Ik denk dat ik het wel kan, maar dat zij het beter kan en dat ik eerst nog een opleiding extra moet volgen.”
“Ik ben moe, maar ik heb nog zoveel op mijn lijstje staan, en dat moet eerst af.”
“Ik moet het perfect doen.”
“Ik mag geen fouten maken.”
“Ik moet nuttig bezig zijn.”
“Ik mag niet tot last zijn.”
“Ik ben ziek. Men zal mij een watje vinden. Ik ga toch maar werken.
Gut, wat een welkome gedachtes levert al dat denken op. Ja, daar worden we nou echt gelukkig van. Mag ik nu even een gekke bek trekken?
Denken òf voelen
Welnee, niks of/of. En/en! Voelen én denken.
Durf ze samen te laten gaan. Gebruik ze allebei. Dat is onze pure menselijke kracht. Wij mensen floreren als we denken en voelen in balans hebben. Durf af te gaan op je gevoel en je verlangen en bedenk hoe je dat het best kan doen.
Voel je dat je meer in je mars hebt? Durf dat sterke gevoel op te volgen en luister ernaar. Gun jezelf de kans. Én gebruik je hoofd om na te denken hoe dat te doen.
Schreeuwt je lichaam om rust en bijtanken? Voel maar hoe moe je bent én denk na…hoe kan jij, gegeven de omstandigheden, het best rust pakken?
Balans in denken en voelen
Trouwens, als je denkt, stem je dan af op wat goed is voor jou. Dus niet op wat anderen misschien, wellicht, perhaps, maybe denken.
Lukt het niet om op eigen kracht je gevoel te volgen? Pieker je teveel? Struikel je over belemmerende gedachtes? Verlang je naar balans in denken en voelen?
Als coach kan ik je daar bij helpen. Ik ben gespecialiseerd in het boven water krijgen en beteugelen van belemmerende gedachtes. Ik help je contact te maken met wat je voelt en verlangt.
Ik denk en ik voel, dus ik ben. En jij?
Eigen-aardigheden
Ik zie veel mensen in mijn praktijk die lollige eigenaardigheden hebben maar deze angstvallig verstopt houden. In Holland kun je immers gemakkelijk een koppie kleiner worden gemaakt als je anders bent. Wij Hollanders blijven in het dagelijks leven graag gewoon. Ergens in het midden dus. Niet te opvallend, niet te afwijkend.
Als supporters van Oranje onderscheiden we ons daarentegen met bonte uitdossingen op de tribunes. Er zijn hilarische verkleedpartijen bij. En kennelijk werkt ons uitbundige oranje aanstekelijk want steeds meer volken volgen onze uitbundigheid. Maar zo onderscheidend zijn we toch niet want we zijn wel allemaal oranje. Heel oranje…en dus weer heel erg hetzelfde!!!
Leidsche Rijn is gebouwd op Romeinse fundamenten en ik zie hier nog regelmatig legers Romeinen marcheren. Mannen verkleed in de veterschoenen van hun vrouwen met een plastic helm op hun hoofd. De Hollander in mij vindt er een hoop van en verklaart deze mannen voor gek. Maar de levensgenieter en ruime denker in mij juicht het toe.
En dat gaat als volgt: eerst springt die zure Hollander in mij naar voren met z’n vlijmscherpe oordeel..”belachelijk gedoe, wat een idioten, is toch voor schut…”, enzovoorts. Je kent het vast wel van jezelf. Maar steeds vaker én sneller is er die andere kant van mij er ook…de Levensgenieter. Zij denkt ruim en is in staat die grijze grauwe Hollander met dat zure bekkie opzij te duwen. En dan…dan lach ik deze volwassen mensen die durven te spelen van harte toe. Wat maken ze het leuk, anders en kleurrijk!
Ik ken volwassen mensen die niet kunnen slapen zonder hun knuffel. Soms is het een oud afgekloven beestje. Ik heb er laatst ook een prachtig boek over gelezen. Volwassenen met hun knuffels. Heel eigenaardig, niet doorsnee en goed beschouwd ….wat leuk eigenlijk dat die vrachtwagenchauffeur niet vertrekt zonder zijn knuffel.
Deze zomer was ik op een festival en spotte ik twee volwassen mannen in een jurk. De Hollander in mij was weer heel rap hoor. Ik vond het rare snuiters. Maar in een paar seconden sprong mijn Levensgenieter naar voren. Ik vond hen zo leuk en heel eigen-aardig. Stiekem volgde ik hen een paar minuten op afstand en keek vol bewondering hoe zij hun eigen-aardigheid alle ruimte gaven. Sommige Hollanders krijgen er kromme tenen van. Ja want niet normaal…dus heel eigenaardig. Maar ik zeg..wat bijzonder “Aardig-voor -je-Eigen” als je zo durft te spelen. Ik vind het echt ontzettend gaaf en moedig.
Is het niet heel aardig voor je “eiguh” , eigen-aardig dus, als je je onschuldige eigenaardigheden een beetje durft te volgen? Wat zou de wereld leuk worden als wij volwassenen meer zouden durven spelen, doen waar we lol in hebben en ondertussen elkaar grinnikend toelachen om ieders eigen-aardigheden. Ik lach ze toe die dapperen, die Romeintje, elfje, of Game of Thrones spelen als zij dat willen. Ik bejubel hen die in een boek met foto en naam bekennen dat ze lekker slapen met een knuffel. Ik bejubel jou als je meer je hart durft te volgen en je eigen-aardigheden toelacht. Met al deze onschuldige eigen-aardigheden doen we niemand kwaad. Lach elkaar niet uit maar toe. Daar wordt de wereld blijer en leuker van!
≈
Overdressed en ongemakkelijk geeft gouden inzicht
Ken je dat? Dat je denkt dat je leuk bent aangekleed, maar dat die gedachte subiet omslaat in een hoogst ongemakkelijk gevoel als je de andere mensen in hun kledij ziet? Dat overkwam mij onlangs. Ik was me elke minuut bewust van mijn opvallende kleding en vond me zo uit de toon vallen dat ik er warm van werd. Als rechtgeaarde coach hielp ik mijzelf de middag door met de gedachte: “Ik ben mijn kleding niet”, of “Ik ben meer dan mijn kleding.” Het stelde me maar een beetje gerust.
Wat had ik aan? Ik hoor het je denken. Wel, een goudgoudkleurig hippe broek en een goudkleurig colbert. En chique gympies want ik kan nog steeds niet op hakken lopen vanwege doorgezakte pootjes. Detail: gouden oorbelletjes en een gouden horloge. Tooooo much Pien!
Waar ging ik dan heen? Naar de slotdag van Dansend Leiderschap Goud waar ik trainer ben. Als eerbetoon aan de deelnemers én alles wat zij bereikt hadden, besloot ik me in het goud te steken. Ik zag Bob Kuit, bedenker van de training, met zijn kleine oogjes wel stiekem kijken naar al mijn bling-bling maar hij bleef voor deze keer een gentleman en hield gelukkig zijn mond…. De slotdag is op een geweldige locatie en met de geweldige deelnemers zetten we daar samen de kroon op het werk. Aan het eind zeggen Bob en ik meestal een paar mooie slotzinnen. Soms ben ik voorbereid, maar meestal niet. Ik moet je eerlijk zeggen…deze keer ook niet. Dus daar stond ik dan. Ik voelde me mega overdressed en kreeg het er warm van. En opeens viel mij in wat ik zo heel graag wilde zeggen, door al het goud…
Gouden inzicht. Bob en ik hebben in vijf dagen zes mensen uit het bedrijfsleven getraind, aangemoedigd en uitgedaagd in hun persoonlijke ontwikkeling. Iedereen kwam werken aan een eigen doel. Maar dat woord “persoonlijke ontwikkeling” …..wat een kil en koud begrip eigenlijk, vind je ook niet? Bah, dat staat zo in schril contrast met hoe wij die dagen ervaren. Wij hebben namelijk vijf dagen met gouden mensen gewerkt, en die gouden mensen met ons en elkaar. We hebben het moeilijk gehad maar juist ook veel gouden momenten beleefd. Onze (gouden) tanden bloot gelachen of even grommend een gouden kies laten zien. En wat ik echt bijzonder goud waard vind is het volgende. Mensen werken keihard aan hun persoonlijke groei en wat mij elke keer weer raakt is dat mensen daar liefdevoller van worden. Want het is liefdevol om in jezelf te gaan geloven, om je grens te voelen én aan te geven, om jezelf uit te dagen, jezelf een schop onder de kont te geven, om iemand anders groei te gunnen met passende en bemoedigende feedback, om rust te durven pakken en ook leuke dingen te doen naast al het harde werken. Persoonlijke ontwikkeling is eigenlijk ook terugkeren naar een meer liefdevolle staat en dat vind ik puur goud. En daarom hou ik zo immens veel van mijn werk.
Dank, gouden overdressed pakje, je gaf me een gouden gedachte!
De sterke kant van scherpe randjes. Van 2013 naar 2014
2014 is begonnen. Ik slaak al dagen zuchten van verlichting. Ik ben blij dat het getal 13 eruit is. Ben ik dan zo bijgelovig? Ik denk van niet. Maar toch, 2013 was me het jaartje wel. Ik vond het een stormachtig jaar met scherpe kantjes. Soms sneed het me scherp en pijnlijk door merg en been.
Een goed voorbeeld daarvan is de zorg om mijn kinderen afgelopen jaar.
Als moeder wil ik het liefst dat mijn kinderen altijd gelukkig zijn en voorspoed ervaren. Ik wil per se dat alles voor hen van een leien dakje gaat. Maar zo gaat het niet hier op aarde. Dat vind ik nogl storend en bijzonder jammer. Waarom worden we toch niet vroegwijs, bijdehand, liefdevol en heel geboren? Dat zou een hoop ellende en gespartel voorkomen. Maar nee, we worden niet alleen bloot geboren, maar ook nog nakend onwetend. De clou van dit gedoe is dat we gelouterd worden door ervaringen. Wij mensen hebben scherpe kantjes nodig om te groeien en wijzer te worden. Zo jammer.
Enfin…terug naar 2013 en de zorg om mijn volwassen kroost. Mijn oma waarschuwde me 40 jaar geleden al: “Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen”.
Mijn kinderen spartelden wat in het leven in 2013. Hun goed recht. Maar ik schoot als goed geaarde control freak in de kramp en ging redderen, schipperen, vliegen, troosten, oplossen. Het hielp wellicht een beetje, maar soms hielp het mijn kinderen zelfs helemaal niet. Of liever gezegd, ik hielp ze ook wel van de wal in de sloot met al mijn gebemoei.
Cowboy. Achteraf bekeken kwam er ergens in 2013 een cowboy voorbij die mij aanzag voor een paard (Inderdaad, ik wil liever niet met een koe worden vergeleken). Hij brandmerkte mij en schroeide het woord “loslaten” op mijn voorhoofd zodat ik bij de rest van zijn kudde (moeders) zou horen… Ik leerde dat ik mag zorgen, liefhebben, opvangen, maar ook dat ik op tijd moet ook kunnen loslaten! Ook mijn kinderen mogen immers steken laten vallen, het niet weten, tegenspoed ervaren, zoeken, een beetje aanklooien…Want van al die rafeltjes en scherpe kantjes worden ook zij wijzer en sterker. Net als ik, net als jij…
Zakelijk heb ik 2013 eveneens als onstuimig ervaren. Er waren veel mooie én moeilijke uitdagingen. Ik stapte dapper uit mijn comfortzone. Er ging veel goed. Soms moest ik een flinke vuist maken, soms kon ik een engel zijn. Ik heb ook wel steken laten vallen. Er was hier echter geen cowboy nodig met zijn brandmerk die mij terugbracht naar de kudde. Ik besefte dat ik de kudde was. Ik hoorde bij de mensen, besefte ik maar weer eens. En de mensen maken fouten, glijden uit, krabbelen dan weer op om het nog eens te proberen. Beter, wijzer, ervaren, doorleefder. Niet dat ik het met deze gang van zaken op aarde eens ben, maar dat heb ik al gezegd…
Nu is 2014 aangebroken. Die 14 klinkt me gelikt, soepel en zacht in de oren. In 2014 ga ik mijn groei die in 2013 werd gezaaid door scherpte en gedoe oogsten en daar ga ik flink van genieten. En ik hoop dat alle mensen dat doen die in 2013 scherpte en tegenslag hebben ervaren.
Robert Louis Stevenson, een schotse schrijver die leefde van 1850 tot 1894 schreef:
“Beoordeel de dag niet altijd op wat je hebt geoogst maar ook eens op de zaden die je hebt geplant”
Mocht je in 2013 scherpte hebben ervaren, besef dan dat je hebt gezaaid en vergeet vooral niet je oogst binnen te halen in 2014.
