Aan jezelf werken is als tegen een berg opklimmen…
Op een mooie dag, toen ik 21 was, en dat is lang geleden š )), besloot ik om een coach te zoeken. Omdat coaching toen alleen nog bestond als sportcoaching kwam ik terecht bij een maatschappelijk werker. Bij haar zette ik mijn eerste schreden tegen de berg op. Vanuit mijn dal, een gebrek aan zelfvertrouwen, zette ik mijn eerste schreden op eigen benen tegen de berg op. Mijn maatschappelijk werkster hielp me vooruit, gaf me goede zetjes, maar ik moest het toch echt zelf doen. Ā Ik kan me nog goed herinneren hoe spannend ik dit vond…op eigen benen kiezen, beslissen en doen. Maar in een coachtraject gaat het vaak zo. Je neemt eerst de beslissing om aan jezelf te werken. En als je eenmaal aan de slag bent ervaren de meeste mensen het als hard werken, fijn en spannend. Een beetje zwoegen en zweten dus.
Vandaag ben ik in Frankrijk en ik maak me klaar voor het evenement Alpe D’HUzes voor het KWF. Ik ben een beetje zenuwachtig, want deze berg is geen kleintje. En toch…ik ga er tegen op. En reken maar dat ik vloek, en zweet en wil afhaken bergopwaarts. Maar net als bij coaching weet ik dat het uitzicht op de berg, na gedane arbeid zo panoramisch mooi kan zijn. En eenmaal op het hoogste punt rol je als vanzelf naar beneden. En…zo heb ik mijn persoonlijke ontwikkelingsprojecten altijd ervaren. het was vaak hard werken om mij nieuw gedrag en nieuwe overtuigingen eigen te maken. En oh oh oh wat smaakte de overwinning zoet als ik dat bereikt had en wat heerlijk om daarna te voelen dat het ook als vanzelf ging….En dat hou ik me 4 juni dan maar voor als ik in de hitte de berg op fiets. Het afdalen smaakt zo zoet!
