Ik heb het! In januari en februari werkte ik intensief aan alle onderdelen van het accreditatie proces waaraan ik moest voldoen bij de Nobco. De Nederlandse orde voor beroepscoaches heeft als doel de kwaliteit en professionaliteit van hun coachende leden te waarborgen en verbreden in dit land vol coaches.Ik wilde me accrediteren voor het derde niveau van de Senior Practitioner. Ik vond het een hele klus en een grondig en diepgaande toetsing die ik met enige spanning én veel inspanning heb doorlopen. Mijn portfolio is ingediend, getoetst en daarna volgende een persoonlijk interview. Vervolgens ging het hele pakket naar een panel ter beoordeling. Het liet op zich wachten, maar…Vandaag volgde positief bericht en mag ik mij officieel Senior Practitioner noemen. Ik ben trots. Hoewel ik vanavond alleen moest eten heb ik het wel gevierd met champagne voor mijn blije zelf. Proost!
Zingen is een ding
Ken je dat? Dat je heel graag zou willen kunnen zingen. Niet om op het podium te staan en beroemd te zijn, maar om gewoon eens zonder schaamte onbevangen een liedje te zingen. Dit verlang ik al een leven lang maar ik heb het nooit gedurfd. Op het moment dat ik zing, hoge noten, lage noten, wordt mijn keel meteen dicht geknepen door die gruwelijke Gremlin (ego) van me die roept:
“Hee joh, dat lijkt nergens naar, je staat voor aap. Hou op.”
Maar nu ben ik dat zat en dus heb ik heb mijn àller àller stoutste schoenen aangetrokken. Ik heb een zangcoach gezocht die mij leert zingen, de schaamte voorbij. Nu ik een les of vier gevolgd heb begin ik er lol in te krijgen joh! Ik doe de raarste dingen op aanmoediging van mijn coach. Zo leerde ik vandaag dat ik waar ik een hoge noot niet kan of durf te pakken, ik op het moment dat ik het zing een neerwaartse beweging met mijn lichaam moet maken. Een soort plie van het klassieke ballet. Zie je het voor je? Hilarisch om te zien, dat verzeker ik je, maar het werkt als een malle! Opeens komt die hoge noot er mooier uit. En nog wat…daar waar ik stem verlies leer ik juist kracht te zetten met mijn lijf, stampen met mijn voeten, zodat ik mijn stem blijf gebruiken. Ook dit werkt verrassend sterk.
Ik vind het enorm inspirerend om te leren zingen. Op twee manieren. De eerste is dat het me helpt stem te vinden en houden en dat ik voel dat ik er lol in begin te krijgen. Maar de tweede manier waarop deze lessen me inspireren heeft alles te maken met mijn vak als coach. Dit is het zoveelste bewijs voor mij dat lichaam en geest sterk op elkaar inwerken. Door fysiek te bewegen wordt het stemmetje in mijn hoofd kleiner en mijn zangstem voller en krachtiger. Het is zo eenvoudig…ik vind het prachtig en gewoon heel erg lekker!
Eigen-aardigheden
Ik zie veel mensen in mijn praktijk die lollige eigenaardigheden hebben maar deze angstvallig verstopt houden. In Holland kun je immers gemakkelijk een koppie kleiner worden gemaakt als je anders bent. Wij Hollanders blijven in het dagelijks leven graag gewoon. Ergens in het midden dus. Niet te opvallend, niet te afwijkend.
Als supporters van Oranje onderscheiden we ons daarentegen met bonte uitdossingen op de tribunes. Er zijn hilarische verkleedpartijen bij. En kennelijk werkt ons uitbundige oranje aanstekelijk want steeds meer volken volgen onze uitbundigheid. Maar zo onderscheidend zijn we toch niet want we zijn wel allemaal oranje. Heel oranje…en dus weer heel erg hetzelfde!!!
Leidsche Rijn is gebouwd op Romeinse fundamenten en ik zie hier nog regelmatig legers Romeinen marcheren. Mannen verkleed in de veterschoenen van hun vrouwen met een plastic helm op hun hoofd. De Hollander in mij vindt er een hoop van en verklaart deze mannen voor gek. Maar de levensgenieter en ruime denker in mij juicht het toe.
En dat gaat als volgt: eerst springt die zure Hollander in mij naar voren met z’n vlijmscherpe oordeel..”belachelijk gedoe, wat een idioten, is toch voor schut…”, enzovoorts. Je kent het vast wel van jezelf. Maar steeds vaker én sneller is er die andere kant van mij er ook…de Levensgenieter. Zij denkt ruim en is in staat die grijze grauwe Hollander met dat zure bekkie opzij te duwen. En dan…dan lach ik deze volwassen mensen die durven te spelen van harte toe. Wat maken ze het leuk, anders en kleurrijk!
Ik ken volwassen mensen die niet kunnen slapen zonder hun knuffel. Soms is het een oud afgekloven beestje. Ik heb er laatst ook een prachtig boek over gelezen. Volwassenen met hun knuffels. Heel eigenaardig, niet doorsnee en goed beschouwd ….wat leuk eigenlijk dat die vrachtwagenchauffeur niet vertrekt zonder zijn knuffel.
Deze zomer was ik op een festival en spotte ik twee volwassen mannen in een jurk. De Hollander in mij was weer heel rap hoor. Ik vond het rare snuiters. Maar in een paar seconden sprong mijn Levensgenieter naar voren. Ik vond hen zo leuk en heel eigen-aardig. Stiekem volgde ik hen een paar minuten op afstand en keek vol bewondering hoe zij hun eigen-aardigheid alle ruimte gaven. Sommige Hollanders krijgen er kromme tenen van. Ja want niet normaal…dus heel eigenaardig. Maar ik zeg..wat bijzonder “Aardig-voor -je-Eigen” als je zo durft te spelen. Ik vind het echt ontzettend gaaf en moedig.
Is het niet heel aardig voor je “eiguh” , eigen-aardig dus, als je je onschuldige eigenaardigheden een beetje durft te volgen? Wat zou de wereld leuk worden als wij volwassenen meer zouden durven spelen, doen waar we lol in hebben en ondertussen elkaar grinnikend toelachen om ieders eigen-aardigheden. Ik lach ze toe die dapperen, die Romeintje, elfje, of Game of Thrones spelen als zij dat willen. Ik bejubel hen die in een boek met foto en naam bekennen dat ze lekker slapen met een knuffel. Ik bejubel jou als je meer je hart durft te volgen en je eigen-aardigheden toelacht. Met al deze onschuldige eigen-aardigheden doen we niemand kwaad. Lach elkaar niet uit maar toe. Daar wordt de wereld blijer en leuker van!
≈
Rust roest…ammehoela (klik hier en lees meer)
Ik ben weer aan het werk na anderhalve week vakantie. Ik was druk met klusjes en druk met lekker niks doen. Het heeft me weer goed gedaan. Ik heb zonder de hectiek van werkdagen weer kunnen voelen waar ik de komende tijd aandacht aan wil geven omdat ik er gelukkig van word. Rust bruist. Ik bruis en borrel de dag weer in en heb er zin in!
Tegen de berg op….
Aan jezelf werken is als tegen een berg opklimmen…
Op een mooie dag, toen ik 21 was, en dat is lang geleden 🙂 )), besloot ik om een coach te zoeken. Omdat coaching toen alleen nog bestond als sportcoaching kwam ik terecht bij een maatschappelijk werker. Bij haar zette ik mijn eerste schreden tegen de berg op. Vanuit mijn dal, een gebrek aan zelfvertrouwen, zette ik mijn eerste schreden op eigen benen tegen de berg op. Mijn maatschappelijk werkster hielp me vooruit, gaf me goede zetjes, maar ik moest het toch echt zelf doen. Ik kan me nog goed herinneren hoe spannend ik dit vond…op eigen benen kiezen, beslissen en doen. Maar in een coachtraject gaat het vaak zo. Je neemt eerst de beslissing om aan jezelf te werken. En als je eenmaal aan de slag bent ervaren de meeste mensen het als hard werken, fijn en spannend. Een beetje zwoegen en zweten dus.
Vandaag ben ik in Frankrijk en ik maak me klaar voor het evenement Alpe D’HUzes voor het KWF. Ik ben een beetje zenuwachtig, want deze berg is geen kleintje. En toch…ik ga er tegen op. En reken maar dat ik vloek, en zweet en wil afhaken bergopwaarts. Maar net als bij coaching weet ik dat het uitzicht op de berg, na gedane arbeid zo panoramisch mooi kan zijn. En eenmaal op het hoogste punt rol je als vanzelf naar beneden. En…zo heb ik mijn persoonlijke ontwikkelingsprojecten altijd ervaren. het was vaak hard werken om mij nieuw gedrag en nieuwe overtuigingen eigen te maken. En oh oh oh wat smaakte de overwinning zoet als ik dat bereikt had en wat heerlijk om daarna te voelen dat het ook als vanzelf ging….En dat hou ik me 4 juni dan maar voor als ik in de hitte de berg op fiets. Het afdalen smaakt zo zoet!
- « Previous Page
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- …
- 9
- Next Page »
