Het perspectief.
De bekentenissen van Lance Armstrong hebben mijn aandacht en houden mij bezig. Ik hou namelijk van de sport wielrennen en kijk met grote bewondering naar de
mannelijke en vrouwelijke beoefenaars. Maar vanuit mijn vak als coach kijk ik ook nog met een ander oog naar de bekentenissen van Armstrong en de visies en meningen van mensen en instanties over zijn bekentenissen.
Een mens is tot van alles in staat om te willen winnen. Dat weten we al sinds de oudsteoudheid en alle oorlogen die er op kleine en grote schaal zijn gevoerd. In de wielersport kwam er op een dag dopinggebruik de hoek omkijken als mogelijkheid voor het bereiken van de glorie der overwinningen. Er gaat bovendien veel geld om in deze sport waardoor de belangen om je in de kijker te rijden groot zijn. Nog een reden om doping te willen gebruiken. De groepsdruk is wellicht een andere.
Ik vind het boeiende materie om te volgen. De omerta, de doorbraak daarvan, de rechtszaken, de bekentenissen, de individuele aspecten en de groepsprocessen. Lance is en was kleurrijk en gedoodverfd hoofdrolspeler. Maar nog boeiender vind ik wat er gebeurt met alle mensen en instanties die het volgen. Men analyseert en oordeelt er lustig op los en beweert ondertussen dat hun analyse/oordeel de juiste is.
Wat is dat toch met ons mensen dat we slechts een kant verkiezen te zien? En dat we alles wat er is gebeurd wensen te stroomlijnen volgens een enkele gedachtegang, vanuit een enkel
perspectief. Is dat onze behoefte aan helderheid? We mogen dan intelligente wezens zijn maar volgens mij verblinden we onszelf door steeds maar weer de benauwde helderheid te zoeken van dat ene perspectief. Is zijn bekentenis onoprecht of oprecht en vol berouw? Ik denk dat het vaker een kwestie is van en/en in plaats van of/of.
Armstrong is een voorbeeld van sterk en zwak. Waarschijnlijk liegt hij nog steeds en spreekt hij tevens de waarheid. Hij gebruikte doping vanuit individuele overwegingen en zat gevangen in een systeem. Waarschijnlijk heeft hij goed geweten wat hij aan het doen was en wie hij daarmee pijn en onrecht aandeed en heeft hij mogelijk ook diep van binnen kunnen ontkennen dat hij anderen daarmee schade berokkende. Hij is zeker een bully, een slechterik maar ook een goed mens die de Livestrongstichting oprichtte. Hij heeft geen spijt en wel spijt. Hij is winnaar en verliezer. Het
zal hem spijten dat de waarheid aan het licht is gekomen en het zal hem ook bevrijden en opluchten dat zijn aap uit de mouw is gekomen.
Zou het kunnen dat de behoefte van de mens om slechts een enkel perspectief te kiezen voorziet in onze behoefte aan veiligheid? Als we iemand en zijn daad in een hokje hebben kunnen categoriseren hoeven we er immers niet langer ons hoofd over te breken. Zo zit het en dan weten we dat en kunnen we het loslaten en door naar het volgende?
