Je schuift ’s ochtends om 8.00 uur keurig aan achter je bureau om te produceren, te schrijven, je ding te doen. Maar ongemerkt is een stiekemerd met je meegelopen en naast je gaan zitten. Wie? Je Gigantische Gebrek aan inspiratie.
Je kijkt opzij, recht in het grijnzende en uitdagende gezicht van jouw Ledigheid, jouw Nikserigheid. Die grijns zegt het: “Geef het op, het lukt je niet vandaag!“ Je duwt hem weg en foetert dat hij die grijns van zijn gezicht mag halen omdat je er niets mee kan. En niets mee wil. Dat vooral. Er is zoveel te doen.
Het is 8.30 uur, je zucht en je recht je rug. Opnieuw concentreer je je op wat je te doen hebt. Maar het is alsof de prachtige voorjaarszon alle actie in je hoofd heeft gedelete. In jou huist slechts de woordeloze zin om buiten te zijn…..
Je kijkt opzij en ziet tot je schrik dat je Gigantische Gebrek aan inspiratie zijn benen al op je bureau heeft liggen. Hij leunt relaxt achterover, armen in de nek. Man! Grote ontspannen ogen staren de blauwe zonnige lucht tegemoet. Je bent de strijd aan het verliezen. Dat voel je.
Strijdvaardig trek je je jasje nog eens recht. Je steekt je armen uit de mouwen en maakt opnieuw een begin. Op een bepaald moment kijk je op de klok. Het is al 11.00 uur! Er staat niets op papier. Er is niets zinnigs gedaan. Je kijkt geïrriteerd naast je. Je Gigantische Gebrek aan inspiratie staat op en loopt eigenwijs naar buiten. Je valt achterover in je stoel, vouwt je armen achter je hoofd en staart voor je uit…..
Je neemt een besluit. Je geeft de strijd op en vecht niet langer. Je buigt mee met wat er wèl is. Vandaag zul je glimlachend hand in hand lopen met je gigantische gebrek aan inspiratie. Misschien ga je lekker naar buiten, misschien ruim je de lades van je bureau op of lees je achterstallige e-mail en archiveer je domweg je bestanden.
Morgen…morgen zit die ander weer naast je aan je bureau: de doener, de aanpakker, je focus en dan zul je daar weer vrienden mee zijn.
“Wie naar buiten kijkt, droomt.
Wie naar binnen kijkt, ontwaakt.”
Carl Jung
