Alleen zijn is best een dingetje in onze maatschappij. Soms voel ik me echt een halve gare dat ik zo graag alleen ben. Als ik realistischer kijk verwoord ik het beter door te zeggen dat ik naast samen ook graag alleen ben. Want als ik altijd alleen zou zijn weet ik het zo net nog niet….
Ik heb onlangs een week vrij genomen en het niemand gezegd. Waarom? Omdat het echt tijd was om stil te zijn, klussen weg te werken, te sporten, buiten te wandelen en met name goed te zorgen voor mezelf. Dat heb ik gedaan. Zorgen voor een ander, dat doe ik immers graag en veel. Logisch dus dat dit vak van coach mij past als een jasje. En toch…soms is dat zorgjasje te krap geworden en snak ik naar een hele grote bloemetjesjurk waarin ik me onherkenbaar en bijna onzichtbaar kan terugtrekken. En zo geschiedde. Op de zevende dag, jawel, toen was ik er weer. “Hè”, dacht ik tevreden, “Pien is er weer”. Ik trok mijn zorgjasje weer aan en kon er ook weer helemaal zijn voor de ander. Als moeder, als vriendin, als partner, als coach…
Alleen zijn? Vaker doen als je de behoefte voelt! Het went en wordt steeds leuker.
